Hoeveel pech kan een mens hebben??

Gisteren gingen we na het bidden gezellig een spelletje spelen, genaamd levend memorie. De meisjes van het weeshuis waren heel enthousiast. Tijdens één van de spelletjes wilde ik net met een ander meisje een gebaar afspreken, toen één van de kleinere meisjes heel enthousiast begon te springen (over haar afgesproken gebaar).
Ze landde alleen heel hard met haar hiel op mijn rechterenkel, net toen ik aan het draaien was. Mijn enkel deed enigszins pijn, maar ja... dat is normaal wanneer er iemand opspingt. Naarmate het spel vorderde begon mijn enkel echter steeds meer pijn te doen. Ik ben op den duur maar gaan zitten, omdat het zo'n pijn deed en heb er toen een fles water vanuit de diepvries op gelegd.
Vandaag probeerde ik erop te staan, maar ik kreeg heel erge steken in mijn enkel.
Toen zeiden Jeanine en Irene dat ik beter niet naar de pre-school kon, omdat je daar op ongemakkelijke (kleine kinder-)stoelen moet zitten. Samen met de staff is toen besloten om toch maar naar de dokter te gaan, omdat we morgen van plan zijn naar Yale National Parc te gaan. We konden pas om 16.30 uur naar de dokter, dus we moesten nog even wachten.
De tuctuc-chauffeur van het girlshome wilde kijken hoeveel last ik had van mijn enkel en wilde dat ik probeerde te lopen. Irene heeft toen uitglegd dat ik er niet op mocht staan en dat we de dokter ernaar zouden laten kijken. Toen Jeanine en Irene net weg waren, zei hij nog een paar keer dat ik erop moest lopen en trok hij me zelfs een paar keer mee, in de hoop dat ik zou gaan lopen. Toen ik dit echter niet deed, werd hij geirriteerd. Ik moest toen leunend op een meisje, proberen te lopen, maarja, ik kreeg nog steeds steken in mijn enkel, dus na ik stap ging ik weer hinkelen.
Toen pakte hij mijn voet vast en begon hij heel hard te trekken en duwen en heel ruw bewegingen te maken. Ik had toen zoveel pijn dat ik huilend naar mijn kamer ben gehinkeld. Mijn enkel deed namelijk veel meer pijn dan dat hij de hele dag had gedaan.
Ik heb geprobeerd om de reisverzekering te bellen, voordat we naar de dokter zouden gaan, maar omdat die lijn dus heel duur was, was ons beltegoed (van de sri lankaanse sim-kaart) na 1 minuut op.
We hebben toen uitgerekend en het bellen zou rond de 5.000 roepies kosten, terwijl een dokterbezoek veel minder kost.
We zijn met een tuctuc naar de dokter gebracht en ook weer netjes terug afgezet. Ik heb medicijnen (3 medicijnen voor de pijn en tegen ontsteking en 1 voor de maag, omdat de anderen maagzuur kunnen veroorzaken en dit dus wordt voorkomen). Ook heb ik een zalfje gekregen, die de zwelling tegen gaat. Ze hebben mijn voet met verband en watten ingepakt, zodat ik wat stevigheid heb. Bij terugkomst heeft Irene meteen haar moeder gesmst met de namen van de medicijnen die ik had gekregen en die heeft dat allemaal nagevraagd. Ze raadde me aan om alleen 1 soort medicijnen te nemen, omdat de andere nogal veel bijwerkingen hadden en er zat ook een paardenmiddel bij (en ik wil toch een beetje bij kennis blijven hier!!).
Morgen gaan we van Akuressa via Matara naar Yalle. In Matara zouden we al een overstap hebben, maar nu moeten we even langs het ziekenhuis om een kruk te kopen. De dokter wou me eerst een rolstoel geven, maar dat gaat hier nogal moeilijk met de bussen en de gaten in de weg. 1 kruk zou volgens de dokter ook wel werken. Ik moet wel rustig aandoen.
Als het zondag nog pijn doet, moet ik langs het ziekenhuis voor een rontgenfoto, maar daar ga ik niet vanuit.
Gelukkig gaan we van het weekend naar Yale National Parc. Naar Yale kan ik in de bussen zitten. In het National Parc, zitten we in een yeep en in het hotel kan ik ook zitten en is er een zwembad. Zondag keren we dan weer terug en kan ik ook weer zitten. Ik moet dus, als het goed is, maar kleine stukjes lopen.
De meiden hebben gezegd dat als het niet gaat, we gewoon terug gaan. Maar aangezien we al een hotel hadden geboekt, dat moet hier vantevoren, zouden we het zonde van het geld vinden, als we het niet gewoon probeerden.